Quarantaine, (niet) helemaal slecht?

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Onze situaties en levens mogen dan nog wel wat verschillend zijn, maar het beïnvloed iedereen zijn of haar leven. Over de hele wereld. COVID-19. Iets waarvan we nooit gedacht hadden dit te moeten meemaken. Iets dat onze manier van leven op z’n kop gezet heeft en waarschijnlijk nooit meer helemaal hetzelfde zal zijn. Ik moet toegeven, dat ik in de eerste instantie blij was toen ze op het werk zeiden dat we de winkel gingen sluiten. We waren de doorzetters en hadden pas drie dagen na dat alle andere winkels in de straat al gesloten waren, onze deuren mogen sluiten van COS uit. Die avond werd ook door de veiligheidsraad beslist dat alle winkels moesten sluiten. Ik vond het een beangstigende gedachte dat we moesten blijven werken, maar ik vond het aan de andere kant ook beangstigend om te sluiten. Er mocht in het verleden nog zoveel gebeuren in COS, sluiten is absoluut het laatste wat zou gebeuren, dus had het toch een impact. Na een goede twee weken thuis te zijn begonnen mijn gedachten kris kras door elkaar te hollen en kreeg ik mijn eerste intense huilbui. Ik bén al een overdenker in het maximum, dus thuis zitten zonder ook maar één woord tegen iemand te kunnen uitspreken deed mijn gedachten niet goed. Daar bovenop kwam ook nog dat mijn vriend Yoran, ziek was geworden en we dus eigenlijk niet goed wisten of hij misschien ook corona had opgelopen. Gelukkig bleek al snel dat het gewoon een serieuze verkoudheid was. Toch moest hij twee volle weken alleen blijven en mocht hij het huis niet verlaten. Ook geen contact mogelijk met hem dus. Na vier weken had ik al een paar huilbuien gehad, series verslonden, films gekeken, veel te veel gegeten en me uren afgevraagd wat ik in hemelsnaam nog kon doen om te tijd te verdrijven. Ik begon wandelingen te maken, wat meer naar buiten te komen. Ook al werd er wel honderden keren naar je hoofd geslingerd dat je in je kot moest blijven, een wandeling moést ik gewoon maken na deze vier weken binnen te zijn gebleven. Gelukkig was het mooi weer en ging ik af en toe ook buiten in ons gemeenschappelijk tuintje zitten, voor mijn huisje. De buren leken dat ook te doen. Zo zijn we aan de praat geraakt met elkaar en hebben we elkaar beter leren kennen, het was fijn om mensen rondom mij te hebben en terug wat sociaal contact te kunnen hebben in mijn leven. Ik was het sociale zo gewoon van in mijn job en dit was eigenlijk iets te abrupt gestopt om er aan te kunnen wennen. Yoran mocht eindelijk terug buiten en was volledig genezen, dus dat kwam ook als een opluchting als hij me terug in zijn armen nam. Tussen alle onzekerheid, twijfels en uren van vervelen kwamen plots ook positieve dingen naar boven. Ik wist ineens alle namen van mijn buren en wat ze deden in het dagelijkse leven, we organiseerden een soort ‘samen eten’ in het weekend waarbij we dan allemaal op hetzelfde uur buiten kwamen voor ons eigen huisje om te eten en wat te kletsen. Ook begon ik meer en meer dingen op te schrijven in een schriftje, hoe ik me voelde op dat moment, wat mijn gedachten waren en of ik er eigenlijk iets aan kon doen. Dat schrijven maakte me rustig en ik had het gevoel dat als ik mijn gedachten opschreef, ze eigenlijk zo goed als weg waren uit mijn hoofd. Zo ben ik ook beginnen nadenken om meer te doen met schrijven en ben ik bij de NHA cursus ‘korte verhalen schrijven’ terecht gekomen. Ik begon ook na te denken wat ik eigenlijk echt wou bereiken in het leven en wat mijn prioriteiten zijn voor de nabije toekomst. Ik begon de rust terug te vinden in het eenvoudige leven dat we eigenlijk hadden gekregen door de quarantaine. Ik maakte me veel minder zorgen en ik had me al in tijden niet meer hoeven opjagen voor iets. Mijn haar had zeker tien verzorgingsmaskertjes gekregen en mijn gezicht was nog nooit zo puur en zo lang zonder make-up geweest. Ook heb ik gesprekken gevoerd met mijn lieve vriend, persoonlijke gesprekken waar we nooit de tijd voor gekregen hadden. We begrijpen elkaar nu nog beter en we hebben ook besloten welke stappen we juist binnen dit en twee jaar richting onze toekomst willen gaan nemen. Ik ben ook begonnen met frequenter te sporten en ik let nu ook veel meer op mijn voeding. Ondertussen ben ik al terug deels aan het werk, want de winkels zijn terug open sinds 11 mei. De eerste werkweek zit er dus al op en het is zalig om terug te zijn. Ik heb het werk zelf ook erg gemist en het gevoel van jezelf nuttig te kunnen maken. Maar het meeste heb ik mijn collega’s gemist. Je vertelt eigenlijk je levensverhalen tegen hen en deelt mooie en minder mooie momenten met hen. Ondertussen zijn er twee collega’s gestopt bij COS voor een nieuwe uitdaging in hun leven maar ben ik er zeker van dat ik er twee nieuwe vriendinnen bijgekregen heb. Ook met de collega’s die wel nog met me samenwerken is de band veel sterker en doen we nu ook meer dingen samen buiten het werk. Eigenlijk voel ik me op dit moment beter dan ooit. Ik voel me beter als persoon, beter in mijn eigen lichaam, ik voel me sterker op het werk. Alsof het leven eventjes op pauze gezet is geweest en we nu terug met een frisse, nieuwe start kunnen doorgaan. Ik heb wat meer de rust en balans in mijn leven -en in mijn hoofd- gevonden waar ik eigenlijk al een tijdje naar opzoek was. Eigenlijk is deze periode voor mij een moment geweest met veel mindere momenten en intense huilbuien maar ik heb hier vooral veel uit geleerd over mezelf, over mijn buren, over mijn collega’s, over mijn lieve wederhelft, en ook over het leven. Hoe ik er toen naar keek en hoe ik er nu naar kijk, het is gewoon echt anders. Er is geen mooiere uitkomst die ik me kon wensen. Bedankt, quarantaine voor deze mooie levensles.