Nesteldrang en een tikkende klok? BIJNA 30!

Het is raar, maar er is op een korte tijd zoveel veranderd. Verandering in mijn gedrag, in mijn meningen, in mijn visies op het leven. Mijn prioriteiten zijn veranderd. Alsof er een schakelaar is die ineens de hele andere kant is opgedraaid. Ongeveer 8 maand geleden had ik nog geen enkele interesse in een gesprek over huizen kopen of laat staan om over kindjes te praten. Dat was voor mij nog een 'ver-van-mijn-bed-show'. Maar nu merk ik op dat ik zelf begin te praten over huizen kopen én over zwanger worden. Ik ben ook oprecht geïnteresseerd om alles te weten wat er te weten valt en ik zoek zelfs dingen op, ik sta op het punt om boeken te kopen zodat ik goed geïnformeerd ben, want - en dit is zo raar om het mezelf te horen zeggen- ik wil eigenlijk graag een huis kopen. -Samen met mijn liefste wederhelft, Yoran natuurlijk- Uiteraard koop je niet zomaar een huis en moet je daarvoor (zeker de dag van vandaag) al veel spaarcentjes hebben. We weten dus wat ons te doen staat. Ookal weet ik dat dit grote stappen zijn waar je geduld voor moet hebben en de juiste middelen en de juiste tijd, ik ben enorm ongeduldig. Dat ligt nu ook wel een groot deel aan mijn karakter en hoe ik in elkaar zit, maar ik denk dat mijn leeftijd misschien ook wel een grote rol speelt. In oktober word ik 30. DERTIG. Persoonlijk heb ik dat nooit erg gevonden om ouder te worden, en nu eigenlijk nog altijd niet, maar ik denk dat het ook wat het maatschappij beeld is van 'voor je 30ste dit en dat'. Een beetje druk word dus wel automatisch van buitenaf opgelegd. Waarmee ik ook bedoel; iedereen rondom mij krijgt kindjes, koopt een huis en begint zich te settelen. Daar komt ook nog bij dat je leeftijd echt wél een rol speelt bij een huis kopen en een kindje krijgen. Je kan nu eenmaal makkelijker lenen als je jonger bent en ik wil eigenlijk liever geen 'oudere' mama zijn. Niks mis mee uiteraard, maar dat is iets persoonlijks. Ik wil graag op mijn oude dag met Yoran op ons buitenverblijf pootje baden in het zwembad met de (eventuele) kleinkinderen in plaats van met mijn eigen kinderen. -Haha dan eerst nog even de lotto winnen hé- Maar, dertig dus. Ik merk dat mijn klok ook echt begint te tikken. Het is niet enkel omdat mijn omgeving babyboom land speelt dat ik hen wil na-apen. Ik ben emotioneler geworden, een klein beetje zachter, misschien ook wel meer zorgend. En ik wil ook oprecht zwanger worden. Ik wil dat gevoel, ik wil de buik, -de kwaaltjes negeer ik voorlopig nog even- Ik wil ook super graag het kindje. Een baby van mij en Yoran, dat kan toch niet anders dan dat die méga schattig is! Ik zie het ook echt zitten om samen met Yoran, ouders te worden. Ik wil heel graag dat hij de papa van ons kindje word. (even een heel melig stukje hierzo) Natuurlijk wil ik eerst een stabiele woonomgeving voor we beslissen om zwanger te worden, dus het hangt zo wat aan elkaar. Ik besef ook maar al te goed dat ik hier picture perfect aan het beschrijven ben en dat er vele hobbels opweg naar zullen voorkomen, maar hey, na mijn laatste artikel mag het ook eens wat positiever zijn hé. Dit jaar is er eentje om snel te vergeten laten we hopen. Of toch om de juiste dingen te onthouden en de minder aangename te vergeten. Misschien dat de lockdown periode me ook wel wat aan het denken gezet heeft over deze dingen, dat kan. Weer iets positiefs! Bon, het moraal van dit verhaal; Ik heb nesteldrang en ik dacht dat dit me nooit maar echt nooit ging overkomen. Ik vind het allemaal super raar maar ik geniet er eigenlijk echt van. Ik voel me een stukje volwassener worden en ik ben blij dat ik dit allemaal kan delen met Yoran. Ik ben dankbaar dat hij het is die deze grote rol van partner en papa to be vervult. En als je me moest tegenkomen mag je me altijd overweldigen met baby-spulletjes of tips over huizen kopen hé! Ik ga nu douchen voor de 25ste keer deze ochtend want wat is het toch lekker wegsmelten met deze 37 graden. Tot de volgende blog, lieve lezers!