Geen rozengeur, noch maneschijn.

Dat het een verwarrende, rare tijd is dat weten we al allemaal en is al veel gezegd zijnde. Ik voel me nog steeds goed in mijn vel op persoonlijk vlak (met de nodige, ietwat normale moodswings uiteraard). Toch zit ik met een paar gevoelens en emoties die ik moeilijk uiten of plaatsen kan. Langs de ene kant voel ik me heel excited en voel ik vanalles opborrelen in mijn buik als ik denk aan de toekomst en alle plannen/doelen die ik voor ogen heb. Ik voel de creativiteit soms door mijn lijf stromen. Maar langs de andere kant: het weet zich geen uitweg te vinden. Het zit geblokkeerd, het kan niet weg. Ik moet voor sommige dingen die ik wil bereiken nu ook eenmaal geduld hebben en dat heb ik nu eens helemaal niet als ik iets wil. Soms word ik er prikkelbaar door omdat ik zo gefrustreerd ben dat het enige wat ik nu kan doen, afwachten is. Ook voel ik dat ik enorm gedemotiveerd raak in mijn dagelijkse leven en vooral in mijn job. Ik moet mezelf de laatste tijd uit bed sleuren of een extra lekker ontbijt maken zodat ik toch iets van motivatie heb om op te staan. Ik probeer positief te blijven en heb zelfs tips opgezocht om het toch op het positieve te behouden -dus ik doe m’n best- maar ik heb het soms écht moeilijk. Ik ben heel uitgeput de laatste tijd, sociaal uitgeput. De energie die de coronamaatregelen van me vragen op het werk zijn lastig, maar ik heb ook het gevoel dat ik mijn job die ik graag deed en waarvoor ik elke dag écht graag opstond kwijt ben. En er is nog geen seconde tijd geweest om dat te accepteren of er een plaatsje voor te zoeken omdat alles in hoog tempo blijft verder draaien. Soms voelt het alsof de mensen nog meer drang hebben om te kopen omdat ze het eens twee maanden niet konden doen. Zonder mondmasker en dus helaas ook vaak zonder respect. Het weegt op me en op mijn geluksgehalte en ik weet niet zo goed wat ermee te doen. Het onbegrijpelijk gedrag van anderen - het constante hoge tempo - het gebrek aan respect - het verliezen van mijn echte job en de sociale vermoeidheid slorpen al mijn motivatie op. Alsof ik in drijfzand sta en constant moet vechten om toch met mijn kop boven te blijven. ‘Net niet verdrinken, Kim. Probeer net niet te verdrinken!’ Gelukkig rijkt mijn liefje zijn hand en arm uit waar hij kan en kan ik soms terug wat beter ademen. Niet alles is slecht natuurlijk! Met dit artikel wil ik duidelijk maken dat we allemaal mensen zijn. Ook in mijn leven gaat het soms wat moeilijker en struggle ik wat door de dagen, weken, maanden. Ik weet dat het goed komt, ik weet dat de tijd alles uitwijst. Ik weet dat the only way up is als je eerst helemaal beneden zit. Maar ik weet ook, dat het wat veel is voor mij momenteel en dat ik daarover wil kunnen praten. Enkel flitsen van happy momenten uit mijn leven op Instagram en mijn blog posten, zou zo ongelofelijk onecht en oneerlijk zijn.