Nesteldrang? Een gepauzeerde klok? BIJNA 30!

Begrijp me vooral niet verkeerd, door dit artikel te schrijven ontkracht ik mijn vorig artikel niet (helemaal). Het is een beetje een re-write, mijn herziende mening. Al doende ondervind men, hé? Dat gezegd zijnde, heb ik afgelopen weekend een weekendje op mijn lieve, schattige 6-weken-jonge metekindje gepast. Hij is een nachtje blijven slapen en is ongeveer 2 dagen bij mij gebleven. Yoran is ook de hele tijd bij mij gebleven en we hebben dus een weekendje 'gezinnetje' kunnen spelen. Het is al bij al allemaal heel goed gegaan, en we hadden alles vrij vlot onder de knie. De melk maken, de melk geven om de 4uur, de pampers verversen enzovoort.. alles ging vrij vlot. Ook het troosten van Ciel als hij verdriet had ging echt goed. Yoran was een top pepe en ik twijfel geen seconde aan zijn super-papa zijn in de toekomst. In de toekomst. We moesten beiden toegeven dat het ouderschap inderdaad vrij zwaar is. Ciel heeft ook wat extremere huilbuien omdat zijn voeding nog niet op het punt staat en daardoor verborgen reflux en krampen heeft (dat is de voorlopige diagnose), wat het natuurlijk nog een level-up geeft qua aandacht en verzorging. De dagen waren nog het minst vermoeiend, daar is het enkel je dag inplannen zodanig dat het kleintje zijn voeding om de vier uur kan krijgen en als het slaapt kan je zelf ook eens even een dutje doen tussendoor, of je huishouden, of een klein beetje tijd voor jezelf of elkaar nemen. De nachten zijn voor mij persoonlijk veel vermoeiender. Ik ben geen persoon die gemakkelijk in slaap valt, daarvoor heb ik toch zeker een goeie 20 minuten nodig. Dus tussen de voedingen door, de pampers verversen en het troosten van Ciel schiet er echt weinig tijd over om zelf nog wat slaap mee te pakken. Ik was eerlijk gezegd heel moe na die ene nacht. Gelukkig konden ik en Yoran wat afwisselen en kon de ene dan toch wat rusten terwijl de andere voor Ciel zorgde. Mijn punt van dit hele verhaal is dat dit eigenlijk dé perfecte test was voor ons. Ik wil nog altijd heel graag mama worden en ik wil nog altijd heel graag een kindje van ons samen. Maar het is duidelijk dat je je hele leven op z'n kop zet en ook echt alles moet plannen rondom de baby. Je moet je eigen behoeften wegcijferen en je moet volledig voor je baby gaan. Wat ik ook moeilijk vond is dat ik de tijd en aandacht met Yoran nu veel minder had, want alle aandacht gaat naar de baby uiteraard. Yoran was er altijd, maar ik miste hem. Dus we hebben besloten om eerst nog wat van onze tijd samen met z'n tweetjes te genieten, samen op reis te gaan en motorritjes te maken. Het was al geen plan voor de nabije toekomst, maar ik voelde toch een soort drang. Die drang is nu veel minder. Omdat ik besef dat het een opoffering vraagt, waar je beide helemaal klaar moet voor zijn. En omdat ik besef dat mijn citee-huisje veel te klein is voor een baby. En omdat ik mezelf nog (veel) aandacht gun van mijn lieve liefje. Omdat we er nog niet hélemaal klaar voor zijn. Die tikkende klok is dus eigenlijk gepauzeerd, niet omdat het té zwaar zou zijn of omdat we het niet aankonden (want we deden het echt goed eigenlijk), maar omdat we er nog niet klaar voor zijn op dit moment in ons leven. En we willen echt voorbereid zijn, met de juiste ingesteldheid en de juiste middelen. Eigenlijk was dit weekendje met Ciel een goeie test, en raad ik iedereen die een baby wilt aan om dat eens te doen. Het opent je ogen op vele vlakken, vlakken die niet eens in je opkomen als je nog nooit een baby van 6 weken in je huis gehad hebt. Het was een leerrijk, leuk weekend dat zeker voor herhaling vatbaar is, maar nog niet als ouders. We blijven dus nog even meme en pepe. Het feit dat ik bijna 30 ben spookt nog altijd wel een beetje door mijn hoofd, maar eigenlijk maakt het al bij al niks uit of ik nu 30 of 35 ben of zelfs wat ouder. Als we willen dat het kindje er komt, zal er wel eentje komen. Ook ons avontuur om een huis te kopen hebben we voorlopig nog even in de kast gestopt, hoewel er soms eens een deurtje van die kast openvalt als we een woning zien die ons bevalt. Een goede investering zouden we dan ook niet laten liggen, moesten we die kans zien zouden we ze wel grijpen. Eigenlijk zijn we beide gelukkig met hoe ons leven samen er nu uitziet en is het nooit goed om te snel te willen gaan. En al zeker niet als het om een leeftijd draait. Het leven zijn beloop laten gaan en zien wat er op ons pad komt is nu waar we voor gaan. Het geeft me rust in mijn hoofd en ik gedraag me ook niet meer zo gehaast of opgefokt omdat ik volgende maand 30 word. Ik ga er met volle teugen van genieten dat ik tot de dertigers behoor binnenkort. Mijn levenservaring word altijd maar groter, ik leer elke dag meer en meer bij en ik begrijp mezelf ook veel beter naarmate ik ouder word. Dat is eigenlijk het mooiste eraan, dat je niet constant met jezelf in de knoop ligt en je je eigen gevoel sneller begint te begrijpen. Dat je verstandige keuzes kan maken en kan toegeven als je je misschien toch een beetje misrekend had in bijvoorbeeld het willen van een baby. Ik zeg zomaar iets hé ;) Bij deze wil ik graag mijn broer en zijn vriendin bedanken voor het vertrouwen om op mijn 6 weken jonge metekindje te mogen passen. Ook wil ik mijn wederhelft Yoran bedanken voor alle hulp en liefde naar Ciel toe, maar ook naar mij toe toen je Ciel troostte en verzorgde en mij nog even liet rusten. Veel liefde voor jullie allemaal!